Etap I "Na skrzyżowaniu dróg"
„Na skrzyżowaniu dróg” szlaku "Zamki, dwory i Pałace" ma charakter typowo podmiejskiej wycieczki. Zarówno start jak i koniec skomunikowany jest z miastem Świebodzin. Naszą Podróż rozpoczniemy w miejscowości Szczaniec
Punkty trasy:
Pałac w Szczańcu 0km
Pałac w Ojerzycach 4km
Pałac w Jeziorach 11 km
Dwór i Pałac w Lubinicku 14,5 km
Pałac w Chociulach 21,7 km
Dojazd:
-zmotoryzowani nie będą mieli żadnego problemu - w Świebodzinie kierują się drogą 92 (dawna "dwójka") do miejscowości Myszęcin, za którą skręcają w prawo (kierunek Szczaniec) i na następnym skrzyżowaniu już w polu również w prawo. Po wjechaniu do wsi, docierają do skrzyżowania z drogą na Ojerzyce, gdzie po przejechaniu 50 m za kościołem zatrzymują się. Przebyta droga to 11km (od Świebodzina).
-dla chcących spróbować swych sił na dwóch kółkach, sytuacja nieco się komplikuje. Droga nr 92 pozostaje wciąż ruchliwą trasą tranzytową, przejazd jest nie polecany. Najszczęśliwszym rozwiązaniem są ranne połączenia kolejowe Regio na odcinku Świebodzin-Szczaniec. Bez trudu przewieziemy nimi rower, a bilet kupimy wprost u konduktora.
A więc , ruszajmy...
SZCZANIEC
Pierwszy raz o tej wsi wzmiankowano w 1236 roku. Najwcześniej udokumentowanym właścicielem Szczańca wymieniany jest Bodzanta de Stens oraz jego syn Christinus, występujący w dokumencie paradyskim z 1250 roku.
W dawnej części wsi - zwanej Szczańcem Górnym, zachował się pałac o skromnych cechach eklektycznych, który wybudowano w latach 70-tych XIX wieku. Pałac ten wybudowano na murach średniowiecznego zameczku, który rozebrano około roku 1856. W tym samym czasie założono park. W roku 1901 przeprowadzono remont pałacu, w 1920 roku rozbudowano go. Po II Wojnie Światowej do 1948 roku, pałac zajmowała Armia Czerwona. Później mieściła się w pałacu szkoła podstawowa, a od 1952 roku Państwowe Gospodarstwo Rolne. W tym czasie pałac zaadoptowano na biura i mieszkania dla pracowników. Od 1993 roku pałac został przejęty przez Agencję Własności Rolnej Skarbu Państwa, która go wydzierżawiła. Od 2005 roku w rękach prywatnych, nieużytkowany.
Ale to nie koniec historycznych atrakcji Szczańca, albowiem obok pałacu pozostały obszerne zabudowania folwarczne i park krajobrazowy z grobowcem von Kalkreuthów z drugiej połowy XIX wieku.
Po przeciwnej stronie widnieją ruiny drugiego pałacu z XVI wieku, przebudowanego w wieku XVIII i XIX. Niestety, po roku 1945 nieużytkowany pałac popadł w ruinę. Zachowała się część zachodnia- renesansowa, piętrowa, na planie podkowy z prostokątnym dziedzińcem od strony wschodniej, który zdobi drewniana galeria. W północnej partii budowli, na parterze, zachowały się dwie renesansowe sale, z których jedna nakryta jest profilowanym stropem belkowym, druga zaś nisko schodzącym sklepieniem krzyżowym. Pałac przykryty dachem czterospadowym. Część wschodnia - barokowa, piętrowa, założona na planie prostokąta, z regularnym rozstawem otworów okiennych i wejściem na osi, podkreślonym kartuszem herbowym. Część ta nakryta jest dachem mansardowym, z naczółkiem i powiekami. Obok zachowały się resztki parku krajobrazowego.
Opuszczamy Szczaniec. Przy wyjeździe na drogę kierujemy się w prawo, w kierunku widocznego parku, przejeżdżamy mały mostek, za nim park. Wkrótce nikną ostatnie zabudowania Szczańca. Jedziemy wśród pól w kierunku torów kolejowych. Na najbliższym skrzyżowaniu tuż przy torach skręcamy w prawo na Ojerzyce. Widoczna przed nami już wieś leży nieco niżej. Po wjeździe do niej skręcamy w lewo. Tu vis-a-vis kościoła znajduje się Pałac - miejsce naszego kolejnego postoju.
OJERZYCE
Neorenesansowy pałac z 1885 roku, który wybudowano na fundamentach dworu z XVII / XVIII wieku. Obecnie hotel (Park Hotel Clara).
Pałac położony jest w otoczeniu parku krajobrazowego z pierwszej połowy XIX wieku. Naprzeciwko kościół filialny pw. Św. Jana Chrzciciela, wybudowany na ruinach wcześniejszego kościoła o konstrukcji szachulcowej z 1670r. Najstarszą zachowaną częścią jest zachodnie skrzydło pałacu, które wybudowała w XVIIIw. rodzina von Briesen.
Spod Pałacu kierujemy się za bramą, w prawo. Po przejechaniu 450m, tuż za ostatnimi zabudowaniami wsi, skręcamy w lewo na Jeziory. Nienajlepsza, droga poprowadzi nas wśród pól do wsi, do której docieramy po przejechaniu 4,2 km. Tu skręcamy w prawo. Na końcu wsi skrzyżowanie wiejskich dróg, jadąc za zabudowaniami folwarcznymi, po 160 metrach dotrzemy na skraj założenia parkowego. W głębi, znajduje się pałac +52°13’4.82” +15°35’57.25, będący ciekawym przykładem, budynku naśladującego stylem, angielski gotyk. W bryle budynku wyróżnia się wieża na planie koła i łuk Tudorów w otworze wejściowym. Pałac pochodzi z XIX wieku zbudowany przez rodzinę Schneider, obecnie nieużytkowany popada w ruinę. Zamknięty, dostępny dla zwiedzających od zewnątrz.
Wracając do drogi, na skrzyżowaniu skręcamy w lewo, by po 4 km docieramy do Lubinicka. Wśród zabudowań po lewej stronie drogi wypatrujmy pałacu.
LUBINICKO
Wieś z dobrze zachowanym zespołem dworsko-pałacowo-parkowym, z folwarkiem zlokalizowanym w zachodniej części wsi.
Miejscowość ta posiada średniowieczną metrykę. W XIII wieku wymieniana jest jako własność komesa Janusza, syna Secemy. Prawdopodobnie w roku 1238 przekazał on majątek na rzecz klasztoru cystersów w Paradyżu, ci natomiast, w 1562r., zamienili Lubinicko na Łagów z rodziną von Knobelsdorff.
Obecnie całość założenia składa się z dworu postawionego w 1800 roku i dobudowanego do dworu w roku 1886 neorenesansowego pałacu. W tym samym okresie założono, a następnie powiększono park składający się z dwóch części.
Dwór zbudowany w 1800 roku na rzucie prostokąta, murowany, parterowy, nakryty dachem naczółkowym. Parterowy łącznik, mieszczący wejście główne, poprzedzono otwartymi arkadami, wspierającymi umieszczony na jego dachu taras o tralkowej balustradzie. Prowadzące tu reprezentacyjne, wysokie schody spinają dwór z ustawionym w stosunku do niego szczytowo, nieco wyższy pałac.
Pałac postawiony na rzucie prostokąta, murowany, parterowy, podpiwniczony, nakryty wysokim dwuspadowym dachem. Bryła pałacu urozmaicona została dwoma, umiejscowionymi w sąsiadujących po przekątnej narożnikach dworu i pałacu, wyrastającymi ponad kalenice ich dachów, ośmiokątnymi w planie wieżyczkami, nakrytymi cebulastymi hełmami.
Pałac i dwór zachowały wiele elementów z oryginalnego wyposażenia i wystroju: przetrwała malarska, neorenesansowa dekoracja sklepień, rzeźbione boazerie i schody wraz z ozdobną balustradą, obramienia kominków, stolarka okienna z witrażowymi szkleniami, stolarka drzwiowa z dekoracyjnym wykończeniem płycin. W pomieszczeniach parteru zachowały się sztukatorskie i lustrzane zdobienia, boazerie, kominki i część umeblowania, m.in. interesująca, malowana, 6-drzwiowa szafa z postaciami dwóch uzbrojonych rycerzy, tarczą herbową i widokiem lubinickiej rezydencji. We dworze przetrwał ozdobny, kaflowy piec. Uchronił się nawet pierwotny wystrój i wyposażenie łazienki z wiekowymi kaflami i wanną umieszczoną w specjalnej wnęce.
Obecnie zespół mieści się tu Agencja Nieruchomości Rolnych zwiedzanie wnętrza obiektu, należy uzgodnić z właścicielem obiektu Kontakt: Tel.: +48 68 382 20 29
Lubinicko opuszczamy kierując się na Świebodzin, do którego wjeżdżamy od strony ulicy Poznańskiej. Na trzecich światłach skręcamy w lewo w ulicę Łużycką, którą jadąc jeszcze przez około 1,5km docieramy do rogatek miasta, gdzie drogą ( kierunek Krosno Odrzańskie) opuszczamy miasto. Po trzech kilometrach docieramy do wsi Chociule - celu naszej podróży.
CHOCIULE
Dojeżdżając do wsi, z daleka wita nas widoczny kamienny mur. Jedziemy wzdłuż niego aż do następnego zakrętu. Tu na skrzyżowaniu przy nieczynnym po prawej stronie, byłym katolickim kościele skręcamy w lewo. Brukowa droga przy pałacowym murze zaprowadzi nas do jego bramy.
Pałac wzniesiony przez Carla Augusta Ackermanna w połowie XIX wieku, eklektyczny z dominującymi elementami neogotyckimi. Zbudowany na rzucie litery „L”. Do prostokątnego, piętrowego korpusu dostawiono od północy kwadratowy, parterowy aneks ustawiony pod kątem prostym. W północno-wschodnim narożniku zlokalizowano parterową oranżerię z tarasem na dachu, łączącą się poprzez niski taras z elewacją frontową. Fasada zaakcentowana została na centralnej i skrajnych osiach ryzalitami, z których środkowy, mieszczący wejście główne, zwieńczony został w partii dachu trójkątnym szczytem, ozdobionym ostrołukowymi płycinami, kwiatonem i sterczynami. W skrajną oś – północną- wbudowano wyrastającą ponad kalenicę dachu, czworoboczną wieżę z tarasem widokowym, do której przylega wyższa i smuklejsza cylindryczna wieża. Pierwotnie obie wieże zwieńczone były krenelażem. Elewacje, podzielone rytmicznie rozmieszczonymi prostokątnymi oknami, ozdobiono prostym detalem architektonicznym w postaci nadokienników, ostrołukowych i trójkątnych wnęk i konsolek. Otwór wejścia głównego ujęty półkolumnami oraz umieszczone po jego bokach okna, a także okno w trzeciej kondygnacji wieży zamknięto ostrołukowo. Oranżeria została doświetlona dużymi oknami o ozdobnie ukształtowanej stolarce. Obecnie wnętrze obiektu, nie jest udostępnione. Musimy zadowolić się, poznawaniem go jedynie od zewnątrz. Sam pałac, przez nowego właściciela adaptowany jest na cele turystyczne. Obecnie pozostaje niedostępny.
W Chociulach kończymy naszą podróż szlakiem "Zamki, dwory i Pałace", więc stajemy przed trudnym wyborem dalszej drogi. Możliwe warianty to:
a) powrót do Świebodzina 3km
b) zmieniamy szlak na "Wśród tam, bunkrów i mostów" - w tym wypadku udajemy się do miejscowości Skąpe -8 km, gdzie kierujemy się drogą na Cibórz i dojeżdżamy do mostu przy skrzyżowaniu na Rokitnicę. W tym miejscu, po zwiedzeniu pobliskiego bunkra, rozpoczynamy przygodę z etapem "Dolina Ołoboku" (na szlaku "Wśród tam bunkrów i mostów"), którą kończymy w we wsi Ołobok. Powrót do Świebodzina - 8km.
c) przez Łąkie i Ołobok docieramy nad jezioro Niesłysz. Tam, po skorzystaniu z możliwości noclegu, kontynuujemy podróż szlakami "Wśród tam, bunkrów i mostów" bądź też "Zamki, dwory i pałace".
Gdzie jeść, gdzie spać?
Projekt współfinansowany ze środków Unii Europejskiej w ramach działania „Wdrażanie projektów współpracy”
Osi IV LEADER Programu Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007 – 2013.
Instytucja Zarządzająca Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007-2013 - Minister Rolnictwa i Rozwoju Wsi.