Etap VI „Śladem dworów i pałaców”

Stojąc czy to przed ratuszem czy też pod kościołem, nieświadomie zerkamy na drugą stronę ulicy. Tu za skwerem, będącym blizną w przedwojennej zabudowie miasta zerkają na nas średniowieczne mury miejskie. Może nie są one zbyt okazałej wysokości, ale za to niemal w całości dotrwały do dziś.

Podejdźmy do nich. Tuż przy furcie prowadzącej na błonia, Baszta Krzaków - powstała w XIV wieku, była remontowana w XV wieku. W XVIII stuleciu służyła jako więzienie rezerwowe. Idąc promenadą wzdłuż murów miejskich natkniemy na jeszcze jedną Basztę – złodziejską, która została zbudowana równocześnie z murami w XIV wieku i rozbudowana w XV wieku. W tej baszcie od średniowiecza do XVIII wieku mieściło się więzienie, a w jej pobliżu znajdowało się mieszkanie kata i miejsce straceń z szubienicą. Oprócz dwóch baszt do naszych czasów dotrwały trzy czatownie; Wielka Chyżańska, Smołowa i Kapłańska - są zachowane w pełnej wysokości sięgającej ok. 7 m. W czatowni Wielkiej Chyżańskiej ściany szczytowe są ozdobione podwójnymi blendami ostrołukowymi.

Pomiędzy czatowniami w murach znajduje się 7 furt pochodzących z różnych okresów. Najstarsza z nich - średniowieczna - znajduje się przy Baszcie Złodziejski.

W Ośnie zwiedziliśmy kościół św. Jakuba i spacerowaliśmy promenadą wzdłuż murów obronnych. Zanim opuścimy to małe miasto, warto rzucić jeszcze na nie okiem z lotu ptaka. W tym celu udamy się do wieży Erckarda.

Mając za sobą budynek ratusza skręcamy w lewo w ulicę M. Kopernika. Mijamy znany nam gotycki kościół. Zza nielicznych budynków po prawej stronie ulicy wciąż spozierają na nas mury obronne. Skręcamy w ulicę Słubicką i przejeżdżamy przez bramę miejską. 200m dalej, na zakręcie skręcamy w prawo w ulicę Gronowską. Poruszamy się nią. Zabudowania ustępują, na dość ostrym zakręcie w lewo, zjeżdżamy w prawo w piaszczysto żwirową drogę. Na wzgórzu przed nami obiekt do którego podążaliśmy.

Nasyciliśmy oczy panoramą Ośna Lubuskiego i jeziora Reczynek, wracamy do centrum drogą którą przybyliśmy, przejeżdżamy przez centrum. Kierujemy się znakami na Sulęcin aż do znaku Krzeszyce w lewo. Skręcamy tam i po chwili opuszczamy Ośno. Równa asfaltowa droga prowadzi nas do lasu. Za którym rozsiadła się wieś Radachów.

RADACHÓW

Zjeżdżamy z asfaltu do wsi. Pokonujemy wąską wiejską ulicę, aż do zakrętu, tu skręcamy w lewo w kierunku widocznych drzew. Około 100 m dzieli nas od mocno zniszczonego pałacu. Przy którym na moment się zatrzymamy.

XIX wieczny pałac wzniesiony przez ród Papritz mimo że do lat 90 dwudziestego wieku pełnił funkcję ośrodka kolonijnego, nie miał szczęścia. Wystarczyło niespełna 20 lat by popadł w ruinę. Mimo to stojąc przed nimi bez trudu można przywołać oczami jego świetność. Wzniesiony na wysokim postumencie, zwieńczony tympanonem i przykryty mansardowym dachem, sprawia wrażenie budowli monumentalnej. W swej 200 letniej historii radachowski pałac miał „ literacką przygodę”. Mieszkał tu i tworzył Hans Fallada znany również w Polsce pisarz XX- lecia międzywojennego.

Wracając spod pałacu widzimy po lewej bryłę małego kościoła. To kościół pw. Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny zbudowany w 1725 roku jako kościół protestancki o konstrukcji szachulcowej. Obecnie zabytek klasy 0. Na przykościelnym cmentarzu grób kolejnej wielkiej postaci związanej z Radachowem: Anny Papritz – pisarki i feministki.